W ostatnich latach dokonano postępu w diagnostyce i różnicowaniu poszczególnych form postępującej afazji, pomimo tego, PPA nadal jest chorobą postępującą i nie ma leczenia przyczynowego. Podejmuje się jedynie próby spowolnienia nieodwracalnego procesu neurodegeneracyjnego, a także działania objawowe ukierunkowane na niektóre z symptomów chorobowych.  

Terapia pacjenta z PPA nastawiona jest na pomoc choremu w funkcjonowaniu pomimo postępujących zmian chorobowych.  Procesu neuropatologicznego nie można zatrzymać. Należy jednak pomóc chorym w porozumiewaniu się. Terapia neurologopedyczna powinna być ukierunkowana na możliwie jak najdłuższe podtrzymanie zachowanych zdolności językowych, oraz wdrażanie różnych strategii kompensujących powstałe deficyty, zawsze uwzględniając podtyp PPA. Działania należy nakierować także na wprowadzanie wspomagających i alternatywnych form komunikacji (książki komunikacyjne, gesty, słowniki obrazkowe etc.).

Istotnym aspektem terapii jest edukacja rodziny i najbliższego środowiska pacjenta. To właśnie rodzina, może pomagać w porozumiewaniu się i stanowić wsparcie emocjonalne.

Istotny jest także udział pacjenta i rodziny w grupach wsparcia, stowarzyszeniach i programach edukacyjnych, tak aby zapobiegać wtórnym skutkom choroby (agresji, depresji, logofobii). Osobom wierzącym należy zapewnić możliwość odbywania praktyk religijnych.

Ważne, aby pacjent miał możliwość wyboru zajęć, które sprawiają mu przyjemność, a zajęcia były dostosowane do jego potrzeb i możliwości.

Opracowała

mgr Anna Derlatka