family-1784371_960_720.jpg

czy dwulatek mówi - logopeda warszawa

Czy dwuletnie dziecko mówi ?

W niniejszym artykule odpowiem na powyższe pytanie, oraz scharakteryzuję mowę dwulatka. Bardzo często bowiem, do mojego gabinetu przychodzą rodzice z dziećmi około 3 – letnimi, które nie mówią, mówią bardzo mało lub ich mowa nie służy do komunikacji. Czy jest to powód do niepokoju? – zdecydowanie taka sytuacja wymaga konsultacji z logopedą.

Nierzadko, w trakcie wywiadu logopedycznego, rodzice informują mnie, że dotychczas nie podejmowali interwencji w zakresie rozwoju mowy swojej pociechy, ponieważ wydawało im się, że dziecko  2 -2,5 roczne nie musi mówić, zwłaszcza gdy jest chłopcem. Nic bardziej mylnego!kiedy do logopedy

Pierwsze słowa pojawiają się około pierwszego roku życia, a to, czy rozwój komunikacji przebiega prawidłowo logopeda może ocenić już o wiele wcześniej – analizując chociażby czy dziecko głużyło, gaworzyło, czy nawiązuje kontakt wzrokowy, wykazuje zainteresowanie otoczeniem, osobami, wskazuje palcem, naśladuje etc. Czasami, rodzice przekazują, że czekali, aż mowa dziecka samoistnie się rozwinie. Często mowa dziecka rozwija się samoistnie, nigdy jednak nie mamy pewności co do tego, czy to się wydarzy, dlatego niezwykle istotny jest szczegółowy wywiad logopedyczny i badanie dziecka, aby uwzględnić czynniki ryzyka mogące wpływać na trudności w zakresie przyswojenia umiejętności, jaką jest posługiwanie się systemem językowym.

Jak zatem mówi dziecko dwuletnie?

ile mówi dwulatekKażde dziecko jest inne i rozwija się w sposób indywidualny, na który składa się wiele czynników endo i egzogennych. Podobnie jak dla rozwoju ruchowego, również dla rozwoju językowego są pewne ramy czasowe, w których dziecko powinno daną umiejętność przyswoić. Dwulatek w swoim słowniku czynnym ma ponad 50 słów (według niektórych źródeł nawet 300 słów). W większości są to rzeczowniki, wyrażenia dźwiękonaśladowcze, czasowniki. Dziecko dwuletnie rozumie znacznie więcej niż jest w stanie wypowiedzieć.

Jakie głoski wymawia dwulatek?

Dziecko dwuletnie potrafi wyartykułować wszystkie samogłoski. Wymawia spółgłoski: p, b, m, w, f,(w, f czasami są jeszcze zastępowane b,p) ś,ź,ć, dź, ń, k, g,(k, g mogą być jeszcze zamieniane na t,d) t, d, n, l (l może być zamieniana na j). Sprawność aparatu mowy dziecka dwuletniego nie jest jeszcze wystarczająca, aby posługiwać się głoskami sz,rz,cz,dż lub r. Także głoski s,z,c,dz są zmiękczane i realizowane jako głoski ś,ź,ć,dź. Poza mową czynną, która powinna być zrozumiała nie tylko dla najbliższego otoczenia dziecka, ważne jest, że dwulatek rozumie proste polecenia i potrafi je wykonać. Potrafi np pokazać koło w aucie, lub oko misia czy lali, poproszone wyrzuci papierek do kosza (oczywiście, jeśli zechce;)), poda zabawkę itp.

Czy dziecko dwuletnie posługuje się zdaniami?

Dziecko dwuletnie zaczyna łączyć słowa w proste zdania. Najczęściej są to połączenia dwuwyrazowe (tj tata am, mama oć itp.). Pojawiają się elizje (ominięcia) głosek, sylab lub grup spółgłoskowych (np zamiast choć dziecko powie oć, zamiast daj -da), przestawki sylab, wtrącenia głosek lub sylab. W drugim roku życia pojawiają się dziecięce neologizmy. Dziecko zaczyna uczyć się reguł języka i tworzy nowe słowa, uwzględniając np kryterium ich użycia (do zamiatania- zamiatak, do mycia-myjek itp).

To, co bardzo ważne – dziecko przejawia wyraźną intencję komunikacyjną (dwulatek chce się komunikować!), próbuje wiele nazywać, zadaje pytania, nawiązuje kontakt wzrokowy, wskazuje palcem, używa prostych gestów, naśladuje.


diagnoza integracji sensorycznej warszawa

Co to integracja sensoryczna?

„Integracja sensoryczna to skomplikowany proces neurobiologiczny obejmujący rejestracje, przewodzenie i opracowywanie informacji zawartych w bodźcach sensorycznych, tak by mogły być użyte w celowym działaniu.”1 Proces ten determinuje prawidłowe funkcjonowanie m.in. narządu ruchu, koordynacji, emocji, percepcji, uwagi oraz uczenia się. Bazuje na integracji i zapamiętywaniu informacji sensorycznych docierających do układu nerwowego. Zmysły dzięki receptorom wzrokowym, słuchowym, przedsionkowym, dotykowym, proprioceptywnym, węchowym i smakowym dostarczają informacji o fizycznej kondycji naszego ciała, oraz o tym co dzieje się dookoła. Mózg pełni rolę „organizatora” tych informacji lokalizując je, rozpoznając, segregując i integrując. Procesy integracji sensorycznej dokonują się na różnych poziomach OUN, jednak szczególnie podkreśla się rolę ośrodków podkorowych.

Założenia SI odwołują się do neurologii, psychologii i pedagogiki. Jednymi z głównych założeń integracji sensorycznej są:

  • bazowanie na plastyczności neuronalnej – zdolność mózgu do zmian i modyfikacji, możliwość zmian w UN pod wpływem kontrolowanej stymulacji systemów sensorycznych,
  • sekwencyjny rozwój integracji sensorycznej – złożone zachowania rozwijają się bazując na podstawowych, wcześniej wykształconych,
  • integralność systemu nerwowego – działanie ośrodków korowych zależne jest od prawidłowo funkcjonujących struktur podkorowych mózgu, w których dokonują się główne procesy sensoryczne ,
  • reakcje adaptacyjne – pojawiają się w oparciu o doświadczenia sensoryczno – motoryczne i prowadzą do rozwoju neuronalnego pamięci „czucia ruchu”, reakcje adaptacyjne wpływają na rozwój SI i poprawiają organizację neuronalną,
  • wewnętrzny popęd sensoryczny – dążenie do właściwych bodźców sensorycznych, wg Ayres zwłaszcza w obszarze propriocepcji, dotyku i układu przedsionkowego. Dążenie to wyrażone jest poprzez codzienne działania dziecka, np eksplorację placów zabaw lub unikanie określonych doświadczeń sensorycznych.

Opracowała mgr Anna Derlatka

Źródło: 1. Z. Przyrowski, Kwestionariusz rozwoju sensomotorycznego”, Warszawa 2014.

20180501_073515-1024x707.jpg

Terapia logopedyczna z zastosowaniem słuchawek forbrain   źródło: materiały własne

W gabinecie logospec wykorzystywane są nowoczesne i sprawdzone rozwiązania technologiczne wspomagające terapię logopedyczną, neurologopedyczną i pedagogiczną. Jednym z takich urządzeń są właśnie, słuchawki forbrain®

źródło: https://pl.forbrain.com/
Jest to urządzenie do treningu słuchowo – głosowego, bazującego na sprzężeniu zwrotnym. Dzięki specjalnie opracowanemu dynamicznemu filtrowi, głos podlega modulacji i odpowiedniemu wzmocnieniu, co wpływa na lepszą percepcję oraz przetwarzanie informacji zmysłowych. Pacjent precyzyjniej słyszy swoje wypowiedzi, co przy odpowiednio dobranych ćwiczeniach  stopniowo wpływa na poprawę wyrazistości i płynności  mowy oraz koncentrację uwagi na dźwiękach mowy. Słuchawki forbrain działają poprzez przewodnictwo kostne, dzięki czemu sygnał akustyczny jest lepiej percypowany i szybciej dociera do mózgu. Łatwiej analizowane i przetwarzane są wypowiadane treści.
źródło: materiały własne

Dynamiczny filtr wzmacnia wysokie i tłumi niskie częstotliwości. Dźwięki wysokie dostarczają energii sieci włókien nerwowych sprzyjając przekazywaniu wysokich harmonicznych poprawiają dynamikę i koncentrację pobudzając zmysłowe komórki słuchowe. W reakcji na taki bodziec poprawiamy swoje wypowiedzi na bardziej rytmiczne. Głos jest przekazywany do ucha z nagłymi zmianami kontrastów zależnymi od barwy i natężenia głosu, co sprawia że poprawia się aktywność mózgu. Poprawie ulegają dyskryminacja dźwięku oraz cechy prozodyczne mowy.

Terapia dysleksji z dominacją podtypu słuchowego źródło: materiały własne

Forbrain oddziałuje bezpośrednio i stymuluje także układ przedsionkowy odpowiedzialny za zmysł równowagi i orientacji przestrzennej. Wpływa na poprawę kontroli ruchów stymulując małą motorykę, a tym samym również mowę. Dzięki tak wielu zaletom słuchawki forbrain skutecznie wspomagają terapię logopedyczną.

Forbrain stosujemy w terapii zarówno osób dorosłych, jak i dzieci w celu pracy nad emisją głosu, dykcją, uwagą, koncentracją i zapamiętywaniem. Są uwielbianym i wyczekiwanym przez dzieci narzędziem urozmaicającym, ale przede wszystkim skutecznie wspomagającym terapię logopedyczną. Słuchawki forbrain bardzo dobrze sprawdzają się podczas terapii dysleksji a także korekcji wad wymowy. Można stosować je u dzieci z opóźnionym rozwojem mowy, u pacjentów z afazją, dyspraksją, z zaburzeniami przetwarzania słuchowego, a także przy nadpobudliwości, zaburzeniach rozwoju oraz zaburzeniach integracji sensorycznej. Sprawdzają się w hałasie ponieważ kompensują straty wynikające z przewodnictwa powietrznego i otaczającego hałasu.

Terapia afazji sensorycznej z wykorzystaniem forbrain                źródło: materiały własne

Dobierając, z rozwagą i dbałością o najwyższą jakość, profesjonalizm oraz skuteczność, narzędzia wspomagające terapię, uważam, że słuchawki  forbrain są urządzeniem spełniającym powyższe kryteria, a efekty ich stosowania są bezsprzeczne.

Należy pamiętać, że nawet najlepsze urządzenie w pełni nie zastąpi systematycznej terapii pod kierunkiem specjalisty. W przypadku podejrzenia zaburzeń, opóźnień mowy należy niezwłocznie skontaktować się z logopedą.

Badania naukowe traktujące o FORBRAIN®:

https://www.forbrain.com/learn-more/scientific-results

Opracowała mgr Anna Derlatka

Artykuł napisany w oparciu o informacje ze strony www.forbrain.com oraz obserwacje własne w toku pracy z urządzeniem.

alzheimers-3068938_960_720.jpg

W ostatnich latach dokonano postępu w diagnostyce i różnicowaniu poszczególnych form postępującej afazji, pomimo tego, PPA nadal jest chorobą postępującą i nie ma leczenia przyczynowego. Podejmuje się jedynie próby spowolnienia nieodwracalnego procesu neurodegeneracyjnego, a także działania objawowe ukierunkowane na niektóre z symptomów chorobowych.  

Terapia pacjenta z PPA nastawiona jest na pomoc choremu w funkcjonowaniu pomimo postępujących zmian chorobowych.  Procesu neuropatologicznego nie można zatrzymać. Należy jednak pomóc chorym w porozumiewaniu się. Terapia neurologopedyczna powinna być ukierunkowana na możliwie jak najdłuższe podtrzymanie zachowanych zdolności językowych, oraz wdrażanie różnych strategii kompensujących powstałe deficyty, zawsze uwzględniając podtyp PPA. Działania należy nakierować także na wprowadzanie wspomagających i alternatywnych form komunikacji (książki komunikacyjne, gesty, słowniki obrazkowe etc.).

Istotnym aspektem terapii jest edukacja rodziny i najbliższego środowiska pacjenta. To właśnie rodzina, może pomagać w porozumiewaniu się i stanowić wsparcie emocjonalne.

Istotny jest także udział pacjenta i rodziny w grupach wsparcia, stowarzyszeniach i programach edukacyjnych, tak aby zapobiegać wtórnym skutkom choroby (agresji, depresji, logofobii). Osobom wierzącym należy zapewnić możliwość odbywania praktyk religijnych.

Ważne, aby pacjent miał możliwość wyboru zajęć, które sprawiają mu przyjemność, a zajęcia były dostosowane do jego potrzeb i możliwości.

Opracowała

mgr Anna Derlatka

mental-health-2313428__340.png

Afazja kojarzona jest najczęściej jako zaburzenie mowy powstałe na skutek udaru lub urazu czaszkowo -mózgowego. Innym rodzajem afazji jest pierwotna afazja postępująca. Pomimo, iż PPA opisywana jest w literaturze od 1892 roku, zagadnienie to jest nadal mało poznane, a badania odnoszą się głównie do opisów pojedynczych przypadków. Obecny stan wiedzy oraz rozwój metod neuroobrazowania i neuropatologii umożliwiają zrozumienie patomechanizmu PPA, co z kolei stwarza większe możliwości poznania neuronalnych podstaw czynności językowych.

Od początku…

            W roku 1892 Arnold Pick jako pierwszy opisał postępujące zaburzenia językowe o podłożu neurodegeneracyjnym, obejmującym lewą półkulę. Pick w swojej pracy opisał zaburzenia mowy u 69 – letniego pacjenta, które określił jako „głuchotę słowną”, przypominającą transkorową afazję czuciową. Obraz jednostki chorobowej był nietypowy i niejednoznaczny, a pacjentów z podobnymi objawami niewielu, dlatego też w literaturze pojawiały się wyłącznie opisy pojedynczych przypadków (Serieux (1893); Rosenfeld (1909); Mingazzini (1914); Stertz (1926); Malamud i Boyd (1940)). We wszystkich opisanych przypadkach objawy afatyczne były względnie izolowane i narastały w czasie od 2 do 8 lat. Autopsja mózgu wykazała atrofię w różnych obszarach lewej półkuli mózgu. Dopiero 100 lat później Marsel Mesulam podjął tematykę postępujących zaburzeń mowy w szerszym zakresie. W roku 1982 zwrócił uwagę na to, iż afazja może stanowić pierwszy objaw choroby neurozwyrodnieniowej. Badacz wyróżnił pierwotną postępującą afazję (PPA, primary progressive aphasia) od choroby Alzheimera (AD, Alzheimer’s disease) i określił ją jako zespół zaburzeń językowych przejawiających się stopniową utratą płynności i nasilającym się agramatyzmem, przy względnie dobrze zachowanym rozumieniu mowy. W latach 80. XX pojawiły się opisy chorych z otępieniem semantycznym (SD, semantic dementia). Obraz kliniczny pacjentów z SD charakteryzował się postępującymi zaburzeniami rozumienia słów, przy zachowanych artykulacji mowy i formie gramatycznej.

W ostatnich latach zaobserwowano, iż mowa niektórych pacjentów z PPA początkowo charakteryzuje się jedynie postępującym zubożeniem mowy (logopenią). W oparciu o te obserwacje w 2004 roku wyróżniono logopeniczny wariant pierwotnej postępującej afazji (lvPPA, logopenic variant PPA), charakteryzujący się zaburzeniami aktualizacji słów i trudnościami w powtarzaniu. Tym samym stworzono nowy podział PPA wyodrębniający jej trzy warianty:

  • wariant z zaburzoną płynnością mowy/agramatyzmem (nfv PPA, non-fluent variant PPA),
  • wariant semantyczny (sv PPA, semantic variant PPA),
  • wariant logopeniczny (lvPPA, logopenic variant PPA).

Według najnowszych kryteriów pierwotna afazja postępująca (PPA, primary progressive aphasia) definiowana jest jako nabyty, wybiórczy deficyt językowy, któremu nie towarzyszą uogólnione zaburzenia funkcji poznawczych. Deficyt ten powstaje w wyniku procesu zwyrodnieniowego mózgu. PPA jest schorzeniem neurodegeneracyjnym w którym w początkowym okresie trwania choroby dominuje deficyt językowy. Wyniki badań neuroobrazowych u chorych z PPA wykazują zanik struktur lewej półkuli mózgu,  a zwłaszcza obszarów odpowiedzialnych za regulację procesów językowych.

             Pomimo, iż w ostatnich latach pojawia się coraz więcej prac badawczych dotyczących pierwotnej afazji postępującej, zagadnienie to wymaga dalszych badań, zwłaszcza w oparciu o większe grupy badawcze, co jest niezwykle trudne, gdyż jest to rzadka choroba, a pacjenci często zgłaszają się na diagnostykę, gdy deficyty są znacznie nasilone, a diagnoza różnicowa wymaga dużego doświadczenia od badacza.

 

Opracowała

mgr Anna Derlatka

Literatura

  1. Adlam AL, Patterson K, Rogers TT, et al. Semantic dementia and fluent primary progressive aphasia: two sides of the same coin? 2006;129:3066–3080
  2. Barczak, A., Pierwotna afazja postępująca – opis przypadku. Polski Przegląd Neurologiczny, 3(2);2007.
  3. Sitek, E., Barczak, A., Narożańska, E., Harciarek, M., Brockhuis, B., Dubaniewicz-Wybieralska, M., Sławek, J. Afazja pierwotna postępująca – zastosowanie nowych kryteriów diagnostycznych w praktyce klinicznej. Polski Przegląd Neurologiczny, 10(1),
  4. Sitek, E., Barczak, A., Narożańska, E., Harciarek, M., Brockhuis, B., Dubaniewicz-Wybieralska, M., Sławek, J., (2014). Afazja pierwotna postępująca – zastosowanie nowych kryteriów diagnostycznych w praktyce klinicznej. Polski Przegląd Neurologiczny, 10(1), 23-33.

ul. Bolesławicka 51b (placówka 1)               

ul. Bolesławicka 51c (placówka 2)
03-377 Warszawa
tel.: 530 511 982
mail: logospec.centrum@gmail.com

Zapisz sie do newslettera

Wszelkie prawa zastrzeżone © 2021 logospec.pl