noooooooooooow.jpg

           Nabywanie systemu językowego jest dla niektórych dzieci trudnym wyzwaniem rozwojowym, z którym często nie poradzą sobie bez pomocy specjalisty (logopedy) oraz ukierunkowanej stymulacji środowiska (rodziców, opiekunów, nauczycieli etc.). To właśnie rodzice/opiekunowie spędzają z dzieckiem najwięcej czasu i mogą wykorzystywać codzienne sytuacje do stymulacji mowy.

         W niniejszym poście znajdą Państwo ogólne wskazówki, jak w warunkach domowych/przedszkolnych wspomóc dziecko w nabywaniu i rozwijaniu systemu językowego.

1. Daj dziecku prawidłowy wzór do naśladowania (unikaj zdrobnień oraz spieszczeń).

2. Stosuj „kąpiel słowną” – komentuj to, co aktualnie robisz, albo co robi Twoje dziecko; mów powoli i wyraźnie. Nazywaj przedmioty z otoczenia. Dostosuj sposób przekazu do odbiorcy – mów prostymi zdaniami, używaj słownictwa na poziomie dziecka.

3. Zachęcaj dziecko do rozmawiania, stymuluj jego potrzebę wyrażania emocji. Słuchaj, tego co maluch chce Ci przekazać i pozwalaj mu dokańczać wypowiedzi.

4. Chwal za każdą reakcję głosową.

5. Stwarzaj możliwości nabywania i utrwalania nowych umiejętności.

6. Zachęcaj do naśladowania odgłosów zwierząt, przyrody, pojazdów itp.

7. Czytaj dziecku książeczki. Śpiewaj piosenki, recytuj wierszyki. Nazywaj to, co znajduje się na ilustracjach, zachęcaj malucha do wypowiadania słów, które już zna.

8. Pamiętaj o ćwiczeniach aparatu mowy (zachęcaj do naśladowania cmokania, ssania, mlaskania, parskania, robienia dzióbka, oblizywania ust, robienia balonów z policzków, etc.).

9. Stosuj ćwiczenia oddechowe (razem z dzieckiem dmuchajcie na piórka, styropianowe piłeczki, lekkie elementy, róbcie bańki mydlane).

10. Zwróć uwagę na to, co i w jaki sposób dziecko je – dostarczaj pokarmów o różnych strukturach, fakturach i konsystencjach.

11. Zachęcaj dziecko do kontaktu z rówieśnikami, stwarzaj sytuacje do komunikowania się z innymi.

12. Nie odbieraj motywacji do mówienia. Nie akceptuj wyłącznie krzyku/płaczu/wskazywania, jako formy komunikowania się.*

13. Utrzymuj kontakt wzrokowy z dzieckiem, gdy do niego mówisz. Ucz także maluszka koncentrowania wzroku na rozmówcy.

14. Ogranicz dostęp do wysokich technologii (tablet, smartfon, telewizor).

           Powyższe wskazówki są przykładowymi zaleceniami, które mogą wspomóc rozwój mowy. Należy jednak pamiętać, że podłoże zaburzeń/opóźnień mowy obejmuje bardzo szerokie spektrum i może być kompilacją różnorakich czynników. W celu ustalenia zindywidualizowanego planu terapii niezbędna jest konsultacja i diagnoza specjalisty w zakresie zaburzeń mowy – logopedy/neurologopedy.

*dotyczy dzieci, które mają warunki anatomiczno-funkcjonalne do tworzenia realizacji słownych.

Opracowała: mgr Anna Derlatka

Gabinet logopedyczny Logospec

kid-2120019_960_720.jpg

Mówienie to czynność, którą dziecko opanowuje poprzez skoordynowanie aktywności wielu układów. Rozwój mowy nie u wszystkich dzieci kształtuje się w identycznych ramach czasowych. U jednych proces przyswajania systemu językowego przebiega szybciej, i te dzieci zaczynają mówić wcześniej, u innych zaś wolniej, co przejawia się późniejszymi początkami mowy i często także wolniejszym przyswajaniem wymowy pewnych głosek. Różna może być kolejność pojawiania się poszczególnych głosek w trakcie rozwoju mowy. Określenie opóźnionego rozwoju mowy stosuje się gdy pewien etap rozwoju mowy nie pojawia się we właściwym, dla ogólnego rozwoju, czasie. Ponadto istnieją dość duże różnice indywidualne.
Opóźnienie mowy może przejawiać się w: późniejszym pojawianiu się gaworzenia, pierwszych słów
i zdań, ubóstwie słownika, nieprawidłowej gramatyce, przedłużającym się okresie wymowy charakterystycznym dla wcześniejszych etapów.
Według D.E. Rozya u dziecka z opóźnionym rozwojem mowy:
• słuch fizyczny jest prawidłowy,
• rozwój psychoruchowy przebiega prawidłowo,
• rozumienie wypowiedzi słownych jest prawidłowe,
• dziecko podejmuje próby komunikacji za pomocą komunikacji niewerbalnej,
• nie prezentuje wyraźnych oznak izolowania się od społeczeństwa,
• prawidłowa jest prozodia,
• między 4, a 5 rokiem życia następuje wyrównanie opóźnień; tempo pojawiających się zmian jest różne
i zależy od formy opóźnionego rozwoju mowy,
• gdy dziecko zaczyna wypowiadać wyrazy każde kolejne powtórzenie jest bliższe prawidłowemu,
• wymowa jest charakterystyczna dla dziecka młodszego, bez cech deformacji artykulacyjnych.
Czynniki powodujące opóźniony rozwój mowy można podzielić na endo i egzogenne. Do pierwszej grupy zaliczany jest czynnik genetyczny – opóźnienie mielinizacji motorycznych i asocjacyjnych włókien nerwowych. Do drugiej grupy zaliczane są czynniki środowiskowe i psychologiczne. Intensywność stymulacji ze strony środowiska jest jednym z ważniejszych czynników determinujących rozwój mowy. Duże znaczenie mają także aktywność dziecka oraz doświadczenia, których nabywa w relacjach interpersonalnych z otoczeniem, a także preferowane przez dziecko formy aktywności i warunki społeczno – wychowawcze we wczesnym dzieciństwie.

Opracowała neurologopeda

mgr Anna Derlatka

Literatura
Demelowa G., „Elementy logopedii”, Warszawa 1987.
Rozya D.E., „Opóźniony rozwój mowy, a opóźnienie rozwoju mowy”, Warszawa.
Spionek H., „Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne”, Warszawa 1973.
Stecko E., „Zaburzenia mowy dzieci – wczesne rozpoznanie i postępowanie logopedyczne”, Warszawa 1994.

 

ul. Bolesławicka 51b (placówka 1)               

ul. Bolesławicka 51c (placówka 2)
03-377 Warszawa
tel.: 530 511 982
mail: logospec.centrum@gmail.com

Zapisz sie do newslettera

Wszelkie prawa zastrzeżone © 2021 logospec.pl